Matmazel McBride

Robinho'nun kiz arkadasinin kupon insani olmasi arada faydali oluyor. Yemeli/icmeli, bununla da kalmayip atkili ucuz bir bilet bulunca MLS macina gitmek cazip hale geldi. Cahilin satmasiyla Turk kontenjanindan sadece Othello gruba dahil oldu. Dunyanin en atessiz taraftar grubu olarak Chivas USA'i Bridgeview'da ASY ve Inonu'nun toplamindan daha derli toplu duran Chicago Fire'in yuvasi Toyota Park'in cimlerine gommeye gittik.

Maca gitmeden once Othello'yu once kahveye (doktora insani, arada kafein enjekte etmek gerekiyor), sonra da Fifa 2010 maglubiyetlerine doyurmak gerekti. Gittigimiz kendini Amelie soundtrack'i caliyor diye entel zanneden, ama aslinda gayet siradan olan kafenin donutlari cok basariliydi. Zaten tatli satan yerin ne kadar iyi oldugu icindeki sismanlamakta ve kendine guvenini kaybetmekte olan orta yasli kadinlarin sayisindan anlasilir. Mekanin Seda Sayan setinden farki basortusuydu, donutlar o kadar lezizdi. Othellocan interneti okudugu icin yine muthis bir site tavsiyesinde bulundu: http://www.failblog.org/. FAIL/WIN degerlendirmesi cok komik. Mesela falcilar baya FAIL bir camia.

Kafasi calistigi icin kendisi guclu takim olup beni Galatasaray yapti. Drogba Gokhan Zan'la Leo Franco'nun kafalarini birbirine vurdurunca egleniyordu. Obur tarafta Keita/Baros sinerjisi sonuc verince yine seviniyordu. Cok serefsiz bir win/win durumu vardi.

Aksam biz ve istahimiz maca gidince Amerikalilar'in futbolu nasil kendilerine benzettigine tanik olduk. Mac oncesi ucuz etler pisirilip sacma fraternity oyunlari oynaniyordu (bags denen zimbirti). Seyirci portfoyu umut vaadediyor. Yas ortalamasi cok dusuk, topluca gelen cocuklar var. Miller Lite tribununde kale arkasinda yerimizi alip sosislilere abanmaya basladik. Benim yeme kapasitem miktarla degil zamanla olculdugunden biletin hakkini verdigime inaniyorum. Yerfistigi, patlamis misir gibi dolgu malzemeleri maci cekilir kildi.

Kalenin hemen arkasinda oturdugumuzdan oyundan pek birsey anlasilmiyordu. Hayatimda gordugum en sisman kaleciye ilk yari top gelmedi. McBride'in yaslanmasiyla beraber kiritarak kosmaya baslamasi gozumden kacmadi. Su an 38 yasinda ve memleketi Chicago'da futbolu birakmak istiyor. Dunya kupalari, Fulham'da kaptanliga gelmesiyle sonuclanan macerasi cok geride kalmis gozukuyor. Organize bir atakla mahkum oynayan Chicago Fire one gectiyse de, on diregi tutan apacinin balik tutmaya gitmesi sebebiyle kornerden durum esitlendi. Mac ozetlerinde gozukmemiz guzel bir hatira oldu.

Temposuz, yildizsiz, ortamsiz kupkuru bir lig MLS. Daha kirk firin ekmek yemeleri lazim. Bir de futbolu Amerikanlastirmaktansa, takipci cemaatin Avrupalilasmasi daha hayirli olacak. Kume dusmemek, draft, franchise kulup gibi kavramlara zaten karsiyim (NBA bile bana WWF'ten cok farkli gelmiyor, takip etmiyorum). Bunlar guzel oyuna uygulaninca hepten sogutuyor. Istediginiz kadar Beckham'lar, Ljunberg'ler gelsin, kume dusunce takimi alkislayarak aglayan taraftar olmadiktan sonra bu isin bir zevki yok.

Chicago'nun maclarinda fon muzigi olarak Jimi Hendrix'ten Fire calmasi hosuma gitti. Yalniz su "sehir ismi betimlemeli takim" olayindan hazetmiyorum. Ozellikle de bir sehir felaketiyle anilmamali. San Jose Earthquakes (7.4 yetmedi mi?), Chicago Fire (1800'lerin buyuk yangini) kufur gibi isim, niye gurur duyarak secmisler anlamadim. Phuket Tsunamis, Bangladesh Flashfloods, Ankara Suleyman Demirels franchise adlari olarak kullanilabilir bu durumda. Felaket ismi vermisken en kotusunu vermekte fayda var.

Meksika dalgasi FAIL: